Вы можаце бачыць, што мы цяпер на глыбіні больш за дзьве мілі.
— Навошта нам спрабаваць падтрымліваць сваё жыцьцё? Чым хутчэй усё будзе скончана, тым лепш, — сказаў я.
— Гэта правільна, — гукнуў Сканлан. — Разам канчайце з гэтым.
— Прапусьціць самае дзіўнае відовішча, якое калі-небудзь бачылі вочы чалавека, — сказаў Маракот. — Гэта была-б здрада навуцы. Будзем адзначаць факты да канца. Нават калі яны назаўсёды будуць пахаваны з намі.
— Вось сапраўдны спортсмэн наш доктар, — гукнуў Сканлан, — у яго, здаецца, кішкі куды лепшыя, чым мае ўся наша кампанія. Ну, паглядзімо да канца.
Мы ўсе трое сядзелі на дыване, хапаліся за яго напружанымі пальцамі, як ён хістаўся з боку ў бок і рыбы шпарка плылі ўверх папярок ілюмінатараў.
— Цяпер тры мілі, — заўважыў Маракот. — Я дам тлену, містэр Хэдлей, бо стала ўжо цяжка дыхаць. — Скажу яшчэ адно, — дадаў ён сваім сухім, скрыпучым сьмехам. — З гэтага часу тое месца, дзе мы знаходзімся, зразумела, будзе называцца глыбіня Маракота. Калі капітан Хові прывязе вестку пра нас, мае колегі паклапоцяцца, каб мая магіла была і маім помнікам. Нават Бюлаў з Гісэна… — ён нешта мармытаў пра нейкія невядомыя нам навуковыя крыўды.
