— Гэта якраз, як я і казаў, — заўважыў Маракот. — Вы маглі бачыць у пратаколах Акіянаграфічнага Таварыства мае палажэньні пра суадносіны ціску і глыбіні. Я хацеў-бы мець магчымасьць паслаць у сьвет адно слова, хоць-бы для таго, каб выкрыць Бюлава з Гісэну, які прабаваў сьпірацца са мною.
— Ну, не. Калі-б я мог паслаць у сьвет слаўцо, то я ня траціў-бы яго дарма на гэтага вялікагаловага нягодніка, — сказаў мэханік. — у Філадэльфіі ёсьць дзіцятка… на прыгожых вочках яго будуць сьлёзы, калі яно пачуе, што Біль Сканлан памёр. Ну, трэба сказаць, што гэта ўсё-ткі даволі дзіўны спосаб паміраць.
— Вам ня трэ' было ехаць з намі, — сказаў я.
— Што-б я быў за таварыш, калі-б пакінуў вас, — адказаў ён. — Не, гэта мая справа, і я рад, што я паехаў.
— Колькі нам жыць засталося… — запытаў я доктара, трохі пачакаўшы.
Ён паціскаў плячамі:
— Мы, як-бы там ні было, пасьпеем убачыць сапраўднае дно акіяну, — сказаў ён. — У трубах хопіць паветра на большую частку дня. Нашае няшчасьце — сапсаваныя продукты. Вось што задушыць нас. Калі-б мы маглі зьнішчыць наш вугляквас…
— Я загадзя магу сказаць, што гэта немагчыма.
У нас ёсьць вялікі балён з чыстам тленам. Час-ад-часу крыха гэтага тлену падтрымае наша жыцьцё.
