— Ды што-ж вы гаворыце, галубок, як-жа можа быць, каб хто-небудзь нас чакаў?
— Магчыма, нават і гэта можна было-б наладзіць, — сказаў Маракот. — Мы можам даць на адлегласьці мілі або дзьвёх дакладную даўжыню і шырыню нашага становішча.
— І яны спусьцілі б нам лесьвіцу, — сказаў я з нейкай гаркатой.
— Лесьвіца — глупства. Гаспадар мае рацыю. Слухайце, містэр Хэдлей, вы напішыце ў вашым пісьме, якое думаеце пасылаць сусьвету… — дапраўды. Я ўжо бачу радкі ў газэтах! — што мы на 27 паўночнай шырыні і на 28,14 заходняй даўжыні, ці якая там лічба будзе правільнай. Зразумелі? Потым вы скажаце, што тры самых важных у гісторыі чалавекі, вялікі чалавек навукі Маракот і малады зьбіральнік усялякіх страхаў Хэдлей і Боб Сканлан, самы важны мэханік і гонар Мэрыбэнка, усе крычма-крычаць і клічуць на дапамогу з дна мора. Вы сочыце за маёй думкай?
— Ну, што-ж далей?
— Ну, так тут, разумееце, іх чарга. Гэта нешта накшталт выклікаў, аб якім яны ня будуць маўчаць. Накшталт таго, як я чытаў пра Стэнлея, знайшоўшага Лівінгстона. Гэта ўжо іх справа будзе знайсьці спосаб дастаць нас або злавіць нас на тым канцы, калі мы толькі адважымся выбрацца адгэтуль.
— Мы самі можам прапанаваць ім спосаб, — сказаў профэсар. — Хай яны кінуць вымяральнік глыбінь
