Менскае узгор‘е складаецца з некалькіх ланцугоў узгоркаў, якія йдуць у розных кірунках па заходняй часьці Барысаўскага павету, запаўняюць сабою бязмална ўвесь Менскі і заходзяць у некалькіх мяйсцох досіць далёка ў Ігуменскі пав. На мяжы Менскага і Барысоўскага паветаў гэтыя ўзгоркі даходзяць найвялікшае вышыні і тут ля вёскі Лысая Гара.
Есьць найвышэйшы пункт усяе Беларусі — Лысая Гара, якая паднята над морам на 1127 фут., альбо на 161 сажань. Таксама значную вышыню маюць узгоркі і некалькі міль на захад ад Менску. У паўднёвай частцы сваёй узгор‘е пакрыта багатай гляістай зямлёю. З Менскага ўзгор‘я выцякаюць Нёман, Вельля, Бярэзіна, Птыч і шмат драбнейшых рэчак.
Наваградзкае узгор‘е складаецца з некалькіх гнёздаў узгоркаў, спаміж каторых найвышэйшым ёсьць гняздо, што ляжыць ля самага Наваградку. Там пры Каменцы ёсьць горы, з якіх адчыняюцца віды на дзесяткі вёрст вакола. Наваградзкае ўзгор‘е заходзіць і ў Слонімскі павет, запаўняючы сабою тую частку павету, якая ляжыць на ўсход ад Шчары. Урэшце Наваградзкае узгор‘е ідзець шырокай пасай у Случчыну. Тамака ўзгор‘е памалу паніжаецца і нязначна пераходзіць у Палескую раўніну.
Усё ўзгор‘е пакрыта багатай гляiстай зямлёю, якая дае вельмі вялікія ўраджаi. Народ тут жыве вельмi густа; гаспадары ўсё багатыя. Лічаць, што Наваградзкая і Слуцкая зямля лепшая на ўсю Беларусь.
Віленскае узгор‘е iдзець уздоўж левага берагу Вельлі па Ашмянскім і Віленскім паветах. На мяжы гэтах паветаў ёсьць найвышэйшыя пункты гэтага ўзгор‘я каля Гудагаю (154 сажні) і пры Медніках (138 саж.) У гэтым мейсцу Віленскае ўзгор‘е дзеліцца на дзьве часткі. Адна паварочавае на паўднёвы захад і запаўняе сабою Лідзкі павет. Ступянëва зьніжаючыся падыходзіць узгор‘е да Нёмну і прымушае яго зьвярнуць на паўдня i аж да Горадня ісьці назад проці свайго першага кірунку. Другая ланцугом досiць высокіх узгоркаў iдзець да Меднік у кірунку на Вільню і пры ўпадзе Вялейкі ў Вельлю робіць шырокую катлавіну, у якой ляжыць Вiльня. Заходнюю сьцяну гэтай катлавiны твораць Понары — ланцуг высокіх лясістых узгоркаў, прарэзаных ярамі. Верст 7 за Вiльняю Понары ўпіраюцца ў Вельлю, творачы на рэцэ значнай высокасьці берагі, далёка вядомыя па сваiм харастве чаруючых ваколіцаў.
Пад Понарамі праложаны тунэль для чыгункі. З усходу Віленская катлавіна абмежана высокiмi ды ўсхонаватымі горамі, спаміж якіх найвышэйшыя — Замковая, Трох Кражавая і Бакішовая гара, што высяцца над Вільняю. Урэшце на правым беразе Вельлі, проці Вiльнi, ёсць узгор‘е, якое называюць Шэшкінямі.
