Алесь ад нечаканасьці, калі счуў за плячыма крокі людзей, схапіўся, павярнуўся тварам да таварышоў.
— Куды ты страляў?
Алесь маўчаў. У жыце далёка поўз ціхі шолах. Адтуль яшчэ раз грымануў стрэл і ўсё сьціхла. Усе дагадаліся ў чым справа.
— Ты чаму ня будзіў ?
— Я не пасьпеў. Як счуў, што па жыце крадуцца, дык я папоўз да плоту, ну а як зьмеціў чалавека, дык стрэліў... Вось сволачы... мусіць ні разу не папаў, чуць канец рулі відаць, ні то каб мушка...
У пуню больш ніхто не пайшоў. Усе селі на бярно. Пачалі гутарыць пра толькі-што здарыўшаяся. Алеся лаялі за тое, што не разбудзіў нікога. Алесь маўчаў. У вёсцы разам забрахалі ўзбуджаныя стрэламі сабакі. Дзесьці рыпнулі ў хаце дзьверы. Пачуліся ціхія трывожныя галасы людзей. Гэта стрэлы разбудзілі іх і вывелі на вуліцу.
Пачало разьвідняць. Алесь узьняўся з бярна і пачаў пацягвацца. Да яго падышоў Рыгор.
— Скажы праўду, ты не баяўся? — пытае ён Алеся.
— Не-а. Я над гэтым ня думаў нават. Як счуў шолах у жыце, дык неяк сам лёг на зямлю і папоўз.
— А страляць не баяўся? Яны-ж па агні маглі ў цябе папасьці.
— У мяне не папалі-б. Нам цяпер баяцца няма чаго, цяпер нас баяцца. Я пільнаваў, а яны падкрадаліся, як зайцы, у жыце хаваліся... Гэта ярунда, брат.
— А ўсё-такі сьмеласьць трэба. Я ня ведаю як спалохаўся-б...
