Ішлі тротуарам. Зубковіч уперадзе крыху, Мікіта зьлева. Зубковіч павесялеў, ён знайшоў для сябе добрага слухача, новага, нявопытнага, які ўсё слухае, нічому не пярэчыць, усяму дзівіцца. І Зубковіч даваў свайму вучню першую лекцыю.
— Яно так: паступіў — знацца служыцьмеш. Я ўжо шосты год служу, на многіх опэрацыях пабыў. Ого! Служба наша, брат ня лёгкая і хітрая вельмі... Былі і справы, уга! Спрыт трэба, перш усяго, і хітрасьць, галава, каб, робячы што, самому не папасьціся... Цяжка. У людзях такое пайшло, што ня любяць нас. Прыходзілася...
Хітрасьць трэба і каб бяз душы быў ты, калі на гэта ідзеш. У нашай службе бяз душы трэба. Ты з салдат, вымуштраваны, нагледзеўся, а як хто сьвежанькі прыходзіць, ды калі жаласьлівы ён, дык потым ночы ня сьпіць... Бяз душы трэба. Калі жаласьлівы ды шкадаваць чалавека будзеш, дык і ня зробіш нічога, а ў нас ні за гэта грошы плоцяць. Жаласьлівае сэрца—дзеўкам трэба, у нас яго не паважаюць. У нас трэба, каб ня верыць чалавеку. Бачыш чалавека, здаецца, што добры ён, а ты ня вер, ня вер...
І са мной гэта здаралася. Ходзіш па вуліцы і многа людзей на ёй. Усе яны ці старыя, ці малыя, добра пазіраюць на цябе, у кожнага з іх ці весялосьць у ваччу, калі добра чалавеку, ці злосьць, калі няўдача якая, і нічога ня ўбачыш ты, ці думае чалавек такое што недазволенае. А трэба бачыць, трэба прачытаць
