— Можна прыспасобіць, любога можна. А я бачу, што ён кумекаць што ні што здолен. Зробім, адным словам, з яго чалавека.
— Ты дзе жыць будзеш? — зьвярнуўся ён да Мікіты.
— Пакуль у гасьціньніцы ў нумары.
— У нумары нашаму брату ня зусім зручна. Жыві са мною; пакой у мяне — во, хоць пецярох сялі.
Мікіту крыху палохала гэтае запрашэньне Зубковіча, але пярэчыць ён не асьмеліўся, каб ня ўкрыўдзіць яго.
Жыў Зубковіч на акраіне гораду ля «старых могілак». Калі ішлі яны з Мікітам на кватэру, Зубковіч нібы зусім зьмяніўся, гаварыў ужо па-другому.
— Ну, вось і будзем жыць. Весялей і мне будзе, лепей разам. А то я ўсё адзін, брат. Спадабаўся ты мне, праўду кажу. Ты з якіх месц?
— 3-пад Менску.
— А я Менскі. Бацька крамку невялікую мае там. Падвучыў ён мяне грамаце і прыспасобіў, я яшчэ ў Менску служыў у ахранцы, а сам салам займаецца. Ты з мужыкоў?
— 3 мужыкоў.
— А многа гэтай самай зямлі дома?
— Так, трохі... На адзінаццаць душ чацьвярціна.
— Дык што, за хлеб пайшоў служыць?
— Мне хоць куды было пайсьці, а ротны сюды параіў, напісаў ліст начальніку, рыкамяндацыю даў...
— Што-ж, добра. Будзем служыць...
