ня зьелі, аж яны шчэ і за ашуканства... Дык памажы ўжо, што-ж мне рабіць?..
— А ты адкуль-жа дзядзька?
— Ды з Сасніч-жа, мы з тваім бацькам б’ала ў дзялянках казакі ставілі... Арынін бацька...
— Ага...
— Дык што-ж мне рабіць?..
Старога непакоіў штраф. 3-за яго стары пайшоў пехацьцю аж за семдзесят кілёмэтраў у горад да свайго чалавека з надзеяй, што гэта дапаможа. І цяпер ён чакаў адказу, стаяў перад сталом Смачнага і міргаў вачыма, пытліва пазіраў яму ў твар. Смачнаму стала сьмешна ад таго, што сказаў стары.
— Ха-ха-ха!.. Штраф за рукаўкі! Ха-ха-ха!..
— Няво-ж за другое, — за рукаўкі...
— Ха-ха-ха!.. Добра. Хоць мяне і ня тычыцца гэтая справа, але я ўжо сам вазьмуся, ня варта вас пасылаць у належныя ўстановы, будзеце хадзіць, хадзіць і нічога ня выхадзіце... У нашых установах, дзядок, цяжка дабіцца чаго... Я сам вазьмуся, справа гэта цікавая. Факт тыповага бюрократызму. Штраф за рукаўкі!.. Ха-ха-ха!..
— Няво-ж... За рукаўкі...
Стары крыху зьдзіўлена пазіраў на Смачнага і ня ведаў, сьмяяцца і яму ці не. А Смачны тым часам зьмяніў выраз твару на зусім сур’ёзны, узяў асадку і пачаў нешта запісваць сабе ў блёк-нот.
— Добра... Бывайце здаровы!.. Усяго добрага... Я сам вазьмуся. Я запішу ваша прозьвішча... Та-ак... Усяго добрага!
