Алесь завярнуўся і, ня прычыніўшы дзьвярэй, пайшоў да дырэктара.
— Я падаў апэляцыю, я лічу няправільным такое распараджэньне, каб не дапушчаць мяне на лекцыі, — казаў ён.
Дырэктар спакойна пазіраў на Алеся і адказваў:
— Вы яшчэ занадта малады, каб растлумачваць мне, што правільна, а што не. Апэляцыя — гэта ваша асабістая справа. Вы маглі пісаць хоць дзесяць апэляцый, але пакуль у мяне ёсьць пастанова пэдрады, якой я і кіруюся. На грунце гэнае-ж пастановы я зрабіў распараджэньне і аб пазбаўленьні вас стыпэндыі і інтэрнату і даводжу гэта да вашага ведама.
— Як-жа гэта... я-ж падаў апэляцыю, мяне выключылі няправільна. Я ўпэўнен, што мяне адновяць...
Дырэктар усьміхнуўся.
— Наконт правільнасьці я ня ведаю, спытайце пра гэта ў сакратара ячэйкі... Я толькі сказаў вам, малады чалавек, тое, што я зрабіў у выкананьні пастаноў...
Алесь выйшаў з габінэту дырэктара і паціху пачаў праходжвацца па калідоры, каб абдумаць сваё становішча. У сьвежа вывешаным учора зьвечару нумары насьценгазэты быў надрукаваны артыкул пра яго выключэньне з партыі і тэхнікуму. Над артыкулам вялікімі літарамі былі выведзены словы:
|
ЖАЛЕЗНАЙ МЯТЛОЙ ВЫМЯЦЕМ 3 ПАРТЫІ І ШЭРАГАЎ ПРОЛЕТАРСКАГА СТУДЭНЦТВА КЛЯСАВЫХ ВОРАГАЎ. |
Алесь не дачытаў да канца артыкулу і выйшаў на двор. Усё ў тэхнікуме і наўкола яго на дварэ балюча
