Алесь маўчыць. Ён пазірае на сакратара і не разумее пытаньня. Ён напружвае памяць і хоча ўспомніць, ці не казала калі-кольвеч маці пра службу бацькі ў паліцыі. Ня чуў такіх слоў.
— Ня служыў. Я ні разу ня чуў пра гэта. Хіба весткі якія ёсьць пра гэта? Ты скажы толкам.
— А можа ты такі ведаеш што ні што, а?
Алесь ускочыў з зэдліка.
— Ты што гэта, зьдзеквацца з мяне парашыў? Ня верыш? Я нават ад мацеры такога ня чуў пра бацьку.
— Ага! Ну, добра. У ячэйку паступіла такая заява. Мы дасылаем на месца запыт.
— Я патрабую праверыць гэта. Гэта нейкае дзіва. Я нічога не разумею... Агітаваў за ачыстку ад чужых, а сам чаго добрага ў чужыя пападзеш.
Алесь паспрабаваў усьміхнуцца.
— Бывае...
Сакратар гіранічна зморшчыўся, у маршчынах хаваў гіранічную ўсьмешку. Гэта пакрыўдзіла Алеся.
— Я патрабую безадкладнай праверкі заявы. Яшчэ раз заяўляю, што нічога такога нават ад мацеры ня чуў.
Алесь выйшаў, злосна ляпнуўшы дзьвярыма.
3 гэтага часу пацягнуліся цяжкія для Алеся дні чаканьня. Сябры яшчэ нічога ня ведалі, але ўсе пачалі заўважаць у ім зьмены. Ён менш жартаваў, усё больш стараўся наўмысьля быць у адзіноцтве. Часта яго мозг сьвідравала думка.
«Не павераць, пэўна не павераць. І правільна, цяжка паверыць, як-жа гэта я сам нічога ня ведаю...»
