— Ня праўда.
— Я паклікаю яго, але ўпэўнен, што гэта нічога ня дасьць.
— Ён праўду скажа!..
— Ды паклікаю ўжо, чаго ты?
Праз гадзіну Алесь быў у пакоі сакратара.
— Чаго клікаў? Навіна мо’ якая? — пытаў ён.
— Навіна, дый ’шчэ брат якая!
— Ну? Кажы!..
Сакратар не адчуваў ніводнае ноткі трывогі ці палахлівасьці ў голасе Алеся. Тады ён зьмяніў тон.
— Я хочу гутарыць з табой, сур’ёзна. Ты адкажы мне на некаторыя пытаньні.
— Давай, ну! што яшчэ такое?
— Хто твой бацька?
— Мой бацька? Ён летась памёр.
— Але што ён рабіў.
Алесь усё больш зьдзіўляўся, ён нічога яшчэ яе разумеў і гэтак-жа сур’ёзна, як і сакратар, адказвае.
— Паколькі я памятаю па словах мацеры... Да пятнаццатага служыў пісарам у канцылярыі нейкай у В. Адтуль пайшоў на вайну, а як зьвярнуўся з вайны, дык з тае пары жыў на гаспадарцы... Ну?
— Хто цябе добра ведае? Дзе ты ўступаў у партыю?
— І ў комсамол і ў партыю я ўступаў у сваёй валасной ячэйцы. Там усе мяне ведаюць. Ды што гэта ты цэлы допыт учыніў? Сьледзтва якое, ці што?
— Ці служыў твой бацька ў паліцыі?
