Праз восем дзён яго зноў паклікаў да сябе сакратар, Перад ім на стале ляжаў сьвежа прысланы ліст.
— Я хочу ўсё-такі, яшчэ раз з табою пагутарыць па старому пытаньню, — зьвярнуўся ён да Алеся. — Ты проста скажы, ці служыў твой бацька ў ахранцы?
— Ужо нават у ахранцы? Слухай! Ты скажы, што ты задумаў? Я табе адказваў ужо на гэтае пытаньне.
— А калі я пакажу дакумантальныя дадзеныя? Што тады?
— Ты жартуеш? Кінь!..
— На, чытай!
Алесь чытаў:
«На ваш № 53 Г—скі Райвыканком паведамляе, што па маючыхся вестках з ДПУ Мікіта Шавец, бацька Алеся Шаўца ў дарэволюцыйныя часы служыў агентам ахранкі, а у гады вайны ў контрразьведцы № дзейнічаючай арміі. Пры сваім жыцьці пасьля рэволюцыі ён ў адносінах да савецкае ўлады вёў сябе лёяльна».
Ішлі подпісы старшыні РВК і сакратара фракцыі. Сакратар узяў паперку з рук Алеся, згарнуў яе і паклаў у конвэрт.
— Ну, як? Ты скажы, ня ведаў пра гэта?
Алесь не адказаў. Ён толькі зірнуў на сакратара ўважліва і адыйшоў да дзьвярэй.
— Я нічога ня ведаў... Я нічога не разумею...
— Не кажы глупства, а лепш адкажы на пытаньне.
— Я ня ведаў...
