Дырэктар ужо зусім не разумеў Смачнага, добра не разумеючы, чаго той хоча.
Смачны зблытаўся зьмеціўшы зьдзіўлены погляд дырэктара і перавёў гутарку на другое.
— На днях я атрымаў ліст аднаго знаёмага студэнта, агронома. Піша, што ў іх выкрылі і вычысьцілі з тэхнікуму сына былога буйнага памешчыка.
Дырэктар ужо зусім не разумеў Смачнага, але слухаў і нават уставіў сваю заўвагу.
— Так, так. Выключаюць. Бываюць выпадкі...
— Але я лічу гэта ня зусім нормальным...
— Што? Гледзячы які факт. 3 кім маем справу...
— Я згодзен. Але ці можна так ставіць пытаньне, каб ня даць зусім асьветы дзецям соцыяльна чужых нам груп насельніцтва?
дырэктар маўчаў.
— Я гэта кажу таму, што ў нас у гэтым пытаньні вельмі ўжо перасальваюць, перагінаюць палку...
— Можа быць, можа быць. Напэўна так бывае...
— Та-а-к. Я ведаю многа фактаў, яскравых фактаў.
— А вазьмеце хаця-б пытаньне так званай пролетарызацыі. Вы разумееце як гэта выходзіць?
Смачны хацеў ва што-б та ні стала папасьці сваёй гутаркай у тон настроям дырэктара і пасьля зноў зьвярнуцца да гутаркі пра сына.
— Вазьму для прыклада сябе. Я нават комуністы, я працую, але я інтэлігент. А курс на пролетарызацыю — гэта курс на рабочых, батракоў, сялян і выходзіць, што мы, інтэлігенцыя, ня маем дзе вучыць сваіх
