⁂
У горадзе, дзе служыў Дзяніс Смачны, існавала тэхнічная навучальная ўстанова тыну тэхнікуму. У гэтым годзе набіралі туды ўсяго сорак пяць чалавек вучняў. Адбор быў самы строгі.
Сын Смачнага толькі што скончыў сямігодку і Смачны хоча, каб сын абавязкова папаў у гэную ўстанову, а ня ў другую якую.
Вечарам Смачны напісаў сыну заяву, падабраў належныя дакуманты да яе і парашыў сам схадзіць да дырэктара гэнае навучальнае ўстановы і пагутарыць з ім пра сына. «Хоць ён і беспартыйны, — думаў Смачны, — але гэта нават і лепей, лягчэй будзе з ім гутарыць. Чалавек ён вядомы, карыстаецца уплывам і можа ўсё зрабіць... Злачынства я гэтым ніякага не зраблю...»
Выбраўшы час, Смачны пайшоў да дырэктара. Калі зайшоў у габінэт дырэктара, дык проста падаў таму руку.
— Добры дзень, Арцём Сямёнавіч. Выбачайце, што я проста так да вас. Я — Смачны, працую ў...
— Сядайце. Вельмі рад. Сядайце. Чым магу быць карысны?..
Смачны сеў і зьняў шапку.
— Яшчэ раз выбачайце мяне, Арцём Сямёнавіч. Я да вас па вельмі далікатнаму пытаньню. Наконт свайго сына.
— Так, так...
— Сын мае жаданьне навучацца толькі ў вашай установе і болей нідзе...
