Гэта старонка не была вычытаная
І бяз мэты
Дзень,
Акрываўлены зарой…
Быў я малы
І сэрцам кволы,
А год галодны і глухі,
І людзі падалі
Да долу —
Лісты і людзі — мерцьвякі.
Сабакі грызьлі чалавека,
А чалавек
Пад час сабак.
Зьвяры
Прыходзілі аднекуль
На гэты
Вымушаны баль…
А восень кідала чырвонцы
Пад ногі ветру
І жальбе,
Каб па нямеючай
Старонцы
Прайшла зімы і сьмерці бель.
Каб заглушыла рогат
Жаху
І трупы ў саван свой ўпляла:
Зямлю,
Лясы,
Даліны,
Дахі —
Ўсю гэту змучаную даль…
А людзі йшлі…
Яны палалі…
І горда верылі ў жыцьцё,
І на палёх,
На морскіх хвалях
Нясьлі агонь,
