Вецер гуляе па даху,
Дах-жа зьвініць і зьвініць,
Вось ён згубіў адну бляху,
Тую, што марыла жыць,
Вось падхапіў яе далей,
Кінуў праз вал
У ваду.
Цела жалезнае хвалі
Ўніз на забыцьце вядуць…
Покуль яна яшчэ сьніла
Зранены ветрамі дому —
Нейкая тайная сіла
Біла ўспамінаў крылом,
Некалі там,
Пад гарою.
Вунь, дзе бярозкі шумяць,
Была малодшай сястрою
Срэбная бляха… на яць…
Ўнізе паны там шчасьліва
Век пражывалі ў цішы.
Ў чыстых пакоях
Каміны ды піва,
Ўверсе вятры, ды дажджы.
*
і вось нечакана…
Аднойчы,
Пад гром,
Ці пад рогат гармат
