|
І змалку шчыра палюбіла
Хавацца ў сад стары яна,
Дзе веела дыханьне сна
І цішыня ў паветры плыла,
І нярухомы быў спакой,
Маўляў у глыбіні марской.
Ня калыхнуцца лісьцяў хвалі,
Ўспляснуўшы пенаю цьвятоў
Паверх чарэшневых кустоў;
Кіпіць шум места дзесь там далей,
А тут і глуха і цямно, —
Не зварухне марское дно.
І забывала Вероніка
Між зёлак з кніжкай аба ўсём,
А ўзгляне, — сад кіпіць жыцьцём,
Над ёю куст шыпшыны дзікай,
Бруяе блізка сонны шмель
І горка пахне тонкі хмель.
Ізноў страніца за страніцай
Раскрытай кнігі шалясьціць,
Нячутна час кудысь бяжыць,
Раяцца думкі Вэронікі,
Усё расьце душа яе
І ў паўнаце красы ўстае
Калі-ж всаенныя навіны
Зьмянялі сад, калі з бяроз
Рваў лісьці вецер, а мароз,
Наліўшы ягады рабіны,
Траву губіў, і мы нагой
Ўзрывалі прэлых лісьцяў слой;
|
