|
Вясёла йшлі гулянкі нашы:
Пад шум і гук размах рукі
Ўраз „браў на вынас“ гарадкі,
Быў чутны сьмех пры відзе „кашы“
І кожны стрымліваў свой плач
Калі ўразаўся ў плечы мяч
А вечарком мы выпускалі
Ў паветра белых галубоў,
Зрабіўшы некалькі кругоў,
Увышыню яны шыбалі,
Як чысты сьнег, кружылі там
І падалі на дахі к нам.
Калі-ж сачыўся бледнаваты
Зор сініх сьвет праз небасхіл
І уплятаўся вулак пыл, —
Мы ўсе пяялі каля хаты
І напаўняў нягучны хор
Маркотнай песьняй сціхшы двор
Так у гулянках пралятала
Маё дзіцячае жыцьцё,
А поруч ціхае дзіцё,
Дачка Забелаў узрастала.
Яе я мала знаў: яна
Ўсягды была сама, адна
Жылося цяжка Вэроніцы
(Хай так дзяўчыну будзем зваць):
Яе памерла рана маць
І ня было зусім сястрыцы,
А бацька, сэрца хоць і меў,
Ды прытуліць яе ня ўмеў.
|
