Старонка:Вянок (1927).djvu/119

Вэроніка.
(Вершаванае апавяданьне)

«E un pensier del mio capo»
(Яна — выдумка маей галавы).
(Джіованьні)

Я на душы васковай маю
Жыцьця мінулага пячаць:
Схачу свой вольны верш пачаць, —
І ўраз праз прошлае згадаю,
Удаль вядуць мяне сьляды
Да вас, дзіцячыя гады.

Ўстае перад маім паглядам
І вулка, веючая сном,
І ціхі, старасьвецкі дом
З цяністым, адзічэлым садам:
Над ім шпакоўніца ўгары,
А ўкруг схіліўся тын стары.

Дом гэты да паноў Забелаў,
Суседзяў нашых наляжаў;
Я змалку там штодзень гуляў,
З дзяцьмі іх лез на дахі сьмела,
Рваў яблыкі, рабіў „садом“
І крыкам поўніў цэлы дом.