З хвіліну незнаёмец глядзеў на мяне моўчкі, потым схапіў мяне за плечы, перавярнуў дагары нагамі і ачысціў мае кішэні. У іх нічога не аказалася, апрача лусты хлеба. Калі царква стала зноў на месца — незнаёмец быў настолькі імклівы ў сваіх рухах, што яна закруцілася перада мною колам, і шпіц званіцы апынуўся ў мяне пад нагамі, — калі царква, кажу я, стала зноў на сваё месца, я сядзеў на высокім надмагільным камені і дрыжаў, а ён з прагнасцю аплятаў мой хлеб.
— Цяпер слухай уважліва і адказвай толкам, — сказаў незнаёмец. — Дзе твая маці?
— Тут, сэр.
Ён здрыгануўся і кінуўся бегчы, але хутка спыніўся і зірнуў на мяне цераз плячо.
— Вось там, сэр, — растлумачыў я баязліва. — «А таксама Джарджыана». Гэта і ёсць мая маці.
— А, вось яно што! — усклікнуў ён, ідучы назад. — А побач хто? Твой бацька?
— Так, сэр.
— З кім-жа ты жывеш?
— З маёй сястрою — місіс Джо Гарджэры, сэр. Яна замужам за Джо Гарджэры, а ён каваль.
— Каваль? — перапытаў незнаёмец і паглядзеў на сваю нагу.
Потым ёй падышоў да мяне зусім блізка, схапіў мяне за плечы і, адставіўшы на даўжыню рукі, упіўся ў мой твар пільным уладным позіркам. Я дрыжаў і бездапаможна глядзеў проста яму ў вочы.
— Цяпер слухай, — сказаў ён. — Ведаеш ты, што такое падпілак?
— Так, сэр.
— А што такое яда?
— Так, сэр.
Пасля кожнага пытання ён устрасаў мяне, нібы для таго, каб я лепш усвядоміў сваю бездапаможнасць і пагражаючую мне небяспеку.
