— Ты дастанеш мне падпілак. — Ён зноў страсануў мяне. — Ты дастанеш мне паесці. — Новая ўстраска. — Ты прынясеш мне адно і другое, а не, дык я вырву з цябе сэрца з пячонкай. — Устраска паўтарылася.
Я страшэнна перапалохаўся, і ў мяне так закружылася галава ад гэтых устрасак, што я ўчапіўся за яго абодвума рукамі і сказаў:
— Калі-б вы былі так ласкавы, пакінулі-б трэсці мяне, дык мне, можа, не было-б так моташна, і я лепш зразумеў-бы вас.
Тут ён задаў мне самую вялікую ўстраску, затым узяў мяне за рукі і, паставіўшы на камень, сказаў наступную страшную прамову:
— Заўтра раніцою, надосвітку, ты прынясеш мне падпілак і чаго-небудзь паесці. Усё гэта ты прынясеш вунь на тую старую батарэю. Ты выканаеш мой загад, і ніколі ні словам, ні знакам не пасмееш намякнуць ні адной жывой душы, што бачыў мяне. Зрабі ўсё як я казаў, і астанешся жывым. А папрабуеш ашукаць мяне, тады бывай тваё сэрца і печань! Так і знай: я іх вырву, спяку і з‘ем. Прытым трэба табе сказаць, я не адзін, як ты, мабыць, думаеш. У мяне тут прыхован адзін малойчык, — дык у параўнанні з ім я проста авечка.
Я сказаў, што прынясу падпілак і ўсё, што ўдасца сабраць з ежы, і абяцаў прысці на батарэю досвіткам.
Я сказаў, што прынясу падпілак і ўсё, што ўдасца сабраць з ежы, і абяцаў прысці на батарэю досвіткам.
— Кляніся! Гавары: «Няхай заб‘е мяне пярун, калі гэтага не зраблю».
Я паўтарыў клятву; ён зняў мяне з каменя і сказаў:
— Памятай-жа сваё абяцанне, памятай майго малойчыка. Цяпер можаш ісці дадому.
— Спакойнай ночы, сэр, — прашаптаў я.
— Які ўжо тут спакой! — буркнуў ён, акідаючы позіркам халодную, мокрую раўніну. — Дорага-б я даў, каб быць лягушкай або вугром.
