РАЗДЗЕЛ XII
Мне было вельмі непрыемна бачыць, калі назаўтра раніцою Джо прыбраўся ў сваё святочнае плацце, каб ісці са мною да міс Гавішам. Але паколькі ён лічыў неабходным прыадзецца дзеля такога выпадку, то мне было няёмка сказаць яму, што рабочае плацце куды больш яму да твара.
За снеданнем сястра абвясціла, што мае намер ехаць з намі ў горад і пачакаць у дзядзі Пембльчука, куды мы зойдзем па яе, «скончыўшы справы з нашымі важнымі панямі».
Калі мы падышлі к дому Пембльчука, сястра рассталася з намі і шпарка ўвайшла ў яго. Было ўжо каля паўдня, і мы з Джо адправіліся проста да міс Гевішам. Калітку, як і заўсёды, адчыніла Эстэла, і Джо, як толькі ўбачыў яе, зняў капялюш і стаяў, трымаючы яго за берагі абодвума рукамі так, нібы яму было вельмі важна вызначыць, колькі ён важыць.
Эстэла не звярнула ні на кога з нас увагі і пайшла наперад па добра вядомай мне дарозе; я пайшоў за ёю, а Джо за мною. Азірнуўшыся на яго ў доўгім карыдоры, я ўбачыў, што ён усё яшчэ старанна ўзважвае свой капялюш і ідзе за намі на пальчыках вялікімі крокамі.
Эстэла сказала, што мы абодва можам увайсці; таму я ўзяў Джо за рукаў і ўвёў яго да міс Гевішам. Яна сядзела каля свайго туалетнага століка і зараз-жа павярнулася да нас.
— А! — сказала яна Джо. — Вы муж сястры гэтага хлопчыка?
Ці мог я калі-небудзь уявіць сабе майго дарагога старога Джо ў такім выглядзе! Не рухаючыся, не гаворачы ні слова, з тырчастымі валасамі і разяўленым ротам, ён быў падобен на нейкую незвычайную, дзівосную птушку, гатовую праглынуць чарвяка.
