— Вы муж сястры гэтага хлопчыка? — паўтарыла міс Гевішам.
Мне было вельмі прыкра, але тым не менш гэта праўда, што ў часе гэтага спаткання Джо настойліва звяртаўся да мяне, а не да міс Гевішам.
— Сапраўды, Піп, — загаварыў ён тонам надзвычай пераканаўчым і поўным найвялікшай ветлівасці, — справа, як, значыцца, я разумею, была такая: я ўхажваў і жаніўся з тваёй сястрою, а быў я ў той час чалавек, што называецца, адзінокі; ты можаш пасведчыць гэта, калі хочаш.
— Добра, — сказала міс Гевішам. — І вы выхавалі хлопчыка з тым, каб зрабіць яго потым сваім падмайстрам. Ці не так, містэр Гарджэры?
— Ты ведаеш, Піп, — адказваў Джо, — што як мы з табою заўсёды былі сябрамі, дык і абмеркавалі ўсё наперад, як мае быць, і вышла, што справа будзе добрая і вясёлая. Аднак, Піп, калі-б у цябе былі якія-небудзь пярэчанні ў сэнсе сажы, копаці і іншага, дык цябе ніхто не няволіць. Разумееш?
— Хіба хлопчык быў супроць гэтага? Ці любіць ён гэтае рамяство? — запытала міс Гевішам.
— Ты сам ведаеш, Піп, — запярэчыў Джо, прыкметна робячыся ўсё больш пераканаўчым і ветлівым, — ты сам ведаеш, што гэта было тваё шчырае жаданне. І ў цябе не было ніякіх пярэчанняў, Піп, ды і адкуль яны з‘явяцца, калі гэта было тваім самым заветным жаданнем?
Дарэмна прабаваў я даць яму зразумець, што ён павінен звяртацца да міс Гевішам. Чым больш старанна я паказваў яму гэта знакамі і жэстамі, тым больш настойлівымі рабіліся яго шчырасць, пераканаўчасць і далікатнасць у адносінах да мяне.
— Прынеслі вы з сабою яго дакументы? — запытала міс Гевішам.
