— Ты маеш ва ўвазе таго майстра, да якога павінен быў паступіць у вучні?
— Так, міс Гевішам.
— Дык табе лепш паступіць да яго цяпер-жа. Можа гэты Гарджэры прысці сюды з табою і прынесці твае дакументы?
Я сказаў, што ён, бясспрэчна, палічыць гэта за асаблівую чэсць.
— Дык няхай прыдзе.
— У які час загадаеце, міс Гевішам?
— Ну, ну! Я нічога не ведаю аб часе. Няхай прыдзе хутчэй удвух з табою, больш няхай ніхто не прыходзіць.
Калі ўвечары я вярнуўся дадому і перадаў запрашэнне Джо, сястра палезла на сцяну з большай гарачкаю, чым калі-небудзь. Яна запыталася ў мяне і Джо, што яна — ануча, якая дасталася нам, што мы топчам яе нагамі, і як мы смеем так абыходзіцца з ёю і якое асяроддзе пасля гэтага прыгодна для яе, на нашу ласкавую думку. Калі паток колкіх пытанняў быў вычарпаны, яна шпурнула падсвечнікам у галаву Джо, моцна загаласіла, выцягнула скрынку для смецця, што служыла заўсёды вельмі дрэннай адзнакаю, падвязала свой рабочы фартух і ўзняла жахлівейшую чыстку. Не здавальняючыся венікам, яна прынесла вядро, швабру і выгнала нас з дому на двор, дзе мы, дрыжучы ад холаду, і прастаялі ўвесь вечар. Толькі а дзесятай гадзіне мы рыскнулі паказацца на кухні, і тады яна запытала ў Джо, чаму ён адразу не жаніўся з якою-небудзь нявольніцаю-негрыцянкаю. Небарака Джо нічога не адказаў, а стаяў, гладзячы свае бакенбарды, і сумна глядзеў на мяне, нібы згаджаўся, што, мабыць, і сапраўды такі шлюб быў-бы для яго значна выгаднейшы.
