і табе не хочацца гуляць, дык, можа, ты жадаў-бы папрацаваць?
На гэтае пытанне я мог адказаць шчыра і сказаў, што ахвотна папрацую.
— Дык ідзі вось у той пакой, — сказала яна, паказваючы сваёю высахшаю рукою на дзверы ззаду ў мяне, — і пачакай там, пакуль я прыду.
Я перайшоў пляцоўку лесніцы і ўвайшоў у паказаны пакой. Тут таксама не было дзённага святла, і паветра было ўдушлівае і затхлае. Пакой быў вялікі і, як відаць, калі-небудзь быў вельмі прыгожы, але цяпер усё ў ім састарэла амаль да поўнага разбурэння і было пакрыта пылам і плесняю. Больш за ўсё кідаўся ў вочы доўгі стол, накрыты абрусам, нібы ў доме рыхтаваўся баль ў той час, калі і гадзіннік і ўсё тут спынілася. Пасярод абруса ўзвышалася нешта падобнае на велізарны чорны грыб, так густа зацягнуты павуціннем, што цяжка было пазнаць яго форму; я заўважыў толькі, як пузатыя павукі са стракатымі нагамі мітусліва ўбягалі і выбягалі з яго, нібы ў іх маленькай абшчыне адбылося здарэнне незвычайнай важнасці.
Чуваць было таксама, як мышы скрабуцца за панелямі, як быццам тое здарэнне, што ўстрывожыла павукоў, закранала і іх інтарэсы. Адны толькі тараканы не звярталі ўвагі на ўсю гэтую беганіну і поўзалі па каміну цяжкай старэчай хадою; як відаць, яны былі блізарукія, глухаватыя і не ладзілі паміж сабою.
Усё гэта поўзаючае насельніцтва зусім паглынула маю ўвагу, і я сачыў за ім здалёку, калі міс Гевішам паклала руку мне на плячо. Другою рукою яна абапіралася на кастыль і нагадвала ведзьму, гаспадыню гэтага жылля.
