— Вось тут мяне паложаць, калі я памру, — сказала яна, паказваючы кастылём на доўгі стол. — І тады ўсе яны прыдуць глядзець на мяне.
Невыразны страх, што яна, чаго добрага, ляжа на стол ды і памрэ, прымусіў мяне стуліцца ад яе дакранання.
— Як ты думаеш, што гэта? — запытала яна і зноў працягнула да стала свой кастыль. — Вось тое, пад павуціннем?
— Не ведаю, мэм.
— Гэта вялікі пірог — шлюбны. Мой пірог! — Яна акінула пакой сярдзітым позіркам і сказала, моцна апіраючыся на мяне і балюча сціснуўшы маё плячо.
— Пойдзем, пойдзем, пойдзем! Вадзі, вадзі мяне!
З гэтага я зрабіў вывад, што чакаўшая мяне работа заключалася ў тым, каб вадзіць міс Гевішам вакол пакоя. Я адразу ўзяўся за справу, і мы рушылі з месца неспакойным, парывістым крокам. Яна ўвесь час падштурхвала мяне ў плячо, варушыла губамі, так што мне прышло ў галаву, што шпаркасць нашай прагулкі залежыць ад шпаркага ходу яе думак. Праз некаторы час яна сказала: «Пакліч Эстэлу». Я вышаў на пляцоўку і пачаў выгукваць гэтае імя, як і ў мінулы раз. Калі яна з‘явілася са свечкаю, я вярнуўся да міс Гевішам, і мы зноў пачалі кружыцца па пакоі.
Эстэла прывяла з сабою трох дам і джэнтльмена — тых, што бачыў я ўнізе, і я зусім не ведаў, што мне рабіць. Жадаючы быць далікатным, я спыніўся, але міс Гевішам штурхала мяне ў плячо, і мы ляцелі далей на ўвесь дух.
— Дарагая міс Гевішам! — ўсклікнула Сара Покет. — Які ў вас здаровы выгляд!
— Няпраўда, — запярэчыла міс Гевішам, — я ўся пажоўкла. Асталіся скура ды косці.
Каміла прасвятлела, калі міс Покет сустрэла
