— Хто гэта з вамі? — запытаўся ён, спыняючыся і ўзіраючыся ў мяне.
— Хлопчык, — адказала Эстэла.
Ён быў рослы, вельмі смуглы чалавек з незвычайна вялікай галавой і такімі-ж рукамі. Ён узяў мяне шырокаю рукою за падбародак і прыўзняў мой твар, каб лепш разглядзець яго пры святле свечкі. На цемені ў яго была вялікая лысіна, а густыя чорныя бровы тырчалі шчацінаю. Вочы сядзелі вельмі глыбока і мелі вельмі непрыемны, востры і падазроны позірк. Ён быў мне зусім чужы, і я не мог прадбачыць, што з часам ён будзе адыгрываць ролю ў маім жыцці, а я тады-ж добра яго разгледзеў.
Ён выпусціў мой падбародак і пайшоў уніз. Я падумаў, ці не доктар ён; але не, у дактароў больш спакойная і паважная манера. Мне не было калі разважаць над гэтым, таму што мы скора прышлі ў пакой міс Гевішам, дзе і сама яна і ўсё астатняе было зусім у тым-жа выглядзе, у якім я іх пакінуў. Эстэла паставіла мяне каля дзвярэй, і я стаяў, пакуль міс Гевішам не падняла на мяне вачэй з-за свайго туалетнага століка.
— Так! — сказала яна без усякай адзнакі спалоху ці здзіўлення. — Дні ідуць, так?
— Так, мэм. Сёння…
— Не, не, не, — загаварыла яна шпарка і нецярпліва замахала рукою. — Я нічога не хачу ведаць. Ты маеш настрой гуляць?
Я з некаторым замяшаннем адказаў:
— Не вельмі, мэм!
— Ну, а ў карты? — загаварыла яна ліслівым тонам.
— Добра, мэм, у карты я магу, калі загадаеце.
— Калі гэты дом, хлопчык, робіць цябе старым і сумным, — казла далей нецярпліва міс Гевішам, —
