вярнуўся, каб ісці, усе яны зірнулі на мяне з найвялікшаю пагардаю, і, адыходзячы, я чуў, як Сара Покет сказала: «Чаго-ж яшчэ чакаць пасля гэтага?», а Каміла далучыла з абурэннем: «Бачылі такую фантазію? Вось ідэя!»
Мы ішлі са свечкаю па цёмнаму карыдору. Раптам Эстэла спынілася і, рэзка павярнуўшыся, так што амаль дакранулася да майго твара, сказала сваім кплівым тонам:
— Ну!
— У чым справа, міс? — запытаў я, ледзь стрымліваючыся, каб не ўпасці на яе.
Яна глядзела на мяне, і я, вядома, таксама глядзеў на яе.
— Прыгожая я?
— Так, мне здаецца, што вы вельмі прыгожы.
— І дзёрзкая?
— Не так, як у мінулы раз, — сказаў я.
— Не так?
— Але.
Пры апошнім пытанні яна зачырванелася і, калі я адказаў, з усёй сілы ўдарыла мяне па твару.
— Вось табе, мужык, урода! Ну, а цяпер што ты думаеш пра мяне?
— Не скажу.
— Таму, што скажаш там, наверсе?
— Не, не таму.
— Чаму ты цяпер не плачаш, агідны хлапчук?
— Таму, што я ўжо ніколі не буду больш плакаць з-за вас.
Гэтая заява была найвялікшай маною, якую я калі-небудзь гаварыў, таму што нават і тады сэрца маё аблівалася слязмі, і адзін я ведаю, колькі слёз я праліў з-за яе потым.
Пасля гэтага мы пачалі падымацца па лесніцы і тут сустрэлі пана, які сходзіў вобмацкам уніз.
