мяне напавал. Але больш ён не вымавіў ні слова да таго часу, пакуль не прынеслі кубкі з ромам і вадою; тут ён зноў зрабіў свой стрэл і прытым вельмі ўжо незвычайным чынам.
Гэта не была якая-небудзь слоўная заўвага, з нямая пантаміма, хітра звернутая выключна да мяне. Ён размешваў свой ром не лыжкаю, якую яму падалі, а падпілкам.
Ён рабіў гэта так, што ніхто, апрача мяне, не бачыў падпілка, і, скончыўшы мяшаць, выцер яго і паклаў у бакавую кішэню. Я пазнаў падпілак Джо і зараз-жа здагадаўся, што незнаёмец ведае майго катаржніка. Я глядзеў на яго, нібы зачараваны, але цяпер ён ужо не звяртаў на мяне ўвагі і, разваліўшыся на лаўцы самым спакойным чынам гутарыў пра раку. Нарэшце Джо ўстаў, каб ісці, і ўзяў мяне за руку.
— Пачакайце хвіліначку, містэр Гарджэры, — сказаў незнаёмец.
— У мяне тут недзе ў кішэні ёсць новенькі шылінг; я хочу падарыць яго хлопчыку.
Ён адшукаў шылінг у прыгаршчах дробнай манеты, загарнуў яго ў нейкую памятую паперку і падаў мне.
— Гэта тваё, — сказаў ён. — Памятай, тваё ўласнае.
Я падзякаваў, вылупіўшы на яго вочы, наперакор усякім правілам прыстойнасці, і моцна прыціскаючыся да Джо. Ён пажадаў добрай ночы Джо і падміргнуў мне сваім страляючым вокам, гэта значыць не падміргнуў, а моцна зажмурыўся, але якіх толькі цудаў нельга выразіць вокам, зажмурваючы яго!
Калі мы з‘явіліся ў кухні, сястра была не ў асабліва дрэнным настроі, і гэтая акалічнасць надала Джо смеласці расказаць ёй зараз жа пра атрыманы мною шылінг.
— Фальшывы, напэўна фальшывы, — заўважыла місіс Джо самаўпэўченым тонам, — інакш ён не даў-бы яго хлопчыку. Пакажы-ка.
