Я выняў шылінг з паперкі, і ён аказаўся сапраўдным.
— А гэта што? — сказала місіс Джо, кідаючы шылінг і хапаючыся за паперку. — Два фунтовых білеты!
Так, гэта былі дзве зашмальцаваныя асігнацыі, па фунту стэрлінгаў кожная. Джо схапіў свой капялюш і пабег да «Вясёлых Грабцоў», каб вярнуць грошы іх уласніку. Пакуль ён хадзіў, я сядзеў на сваім заўсёдным месцы, у кутку, і бяссэнсна глядзеў на сястру, з поўнай упэўненасцю, што таго чалавека ўжо не застануць у шынку.
Сапраўды, Джо хутка вярнуўся і сказаў, што незнаёмец пайшоў, але што ён, Джо, абвясціў аб гэтых білетах у «Трох Вясёлых Грабцах».
Тады сястра завярнула іх у паперку, запячатала і паклала пад сушанае ружовае лісце ў чайніцу, якая служыла ўпрыгожаннем каміна ў парадным гасціным пакоі. Тут яны ляжалі шмат дзён і начэй, праследуючы мяне як кашмар.
РАЗДЗЕЛ X
У назначаны дзень я накіраваўся да міс Гевішам, і на мой нясмелы званок ля каліткі з‘явілася Эстэла. Упусціўшы мяне, яна замкнула калітку і, як і ў першы раз, павяла мяне ў цёмны карыдор, дзе стаяла свечка. Яна ўзяла свечку ў руку, зірнула на мяне цераз плячо, і сказала са звычайнай ганарыстасцю: «Сёння ты пойдзеш сюды» і павяла мяне ў друрую частку дома.
Карыдор быў вельмі доўгі і, відаць, агібаў увесь ніжні паверх дома, але мы прайшлі ўсяго адзін бок квадрата, і тут Эстэла адчыніла нейкія дзверы. Паказалася зноў дзённае святло, і я апынуўся на маленькім выбрукаваным дворыку, які сваім процілеглым бокам прылягаў да стаяўшага асабняком жылога дома. Мы ўвайшлі ў гэты дом праз адчыненыя дзверы і апынуліся ў змрочным нізкім пакоі.
