— Так, — адказаў Джо.
— Ці не жадаеце чаго-небудзь выпіць, містэр Гарджэры? На мой кошт, вядома. Я хацеў-бы з вамі чокнуцца.
— Сказаць вам па праўдзе, — адказаў на гэта Джо, — у мяне звычай заўсёды піць на свой уласны кошт.
— Звычай? Кіньце, — запярэчыў незнаёмец. — Скажыце лепш, што вы больш уважаеце, містэр Гарджэры?
— Хіба толькі за кампанію… Так і быць — рому.
— Я таксама за ром, — сказаў містэр Вопсль.
— Рому на траіх! — гукнуў незнаёмец гаспадару.
— Я не ведаю гэтай мясцовасці, — казаў ён далей, — але мне здаецца, што аж да самай ракі тут зусім пустынна.
— Большая частка балот сапраўды пустынная, — адказаў Джо.
— Так, так. А што, сустракаюцца там цыганы, брадзягі або якія-небудзь беглыя?
— Не, хіба калі-нікалі зойдзе беглы катаржны. Ды і то не лёгка натрапіць на яго.
— Мусіць, вам здаралася лавіць гэтых паноў? — запытаўся незнаёмец.
— Аднаго разу была справа, — адказаў Джо. Не то, каб нам абавязкова хацелася іх злавіць, разумееце, але мы пайшлі, як гледачы: я і Піп. Памятаеш, Піп?
— Памятаю.
Незнаёмец зноў зірнуў на мяне, прыжмурыўшы вока, нібы абраў мяне мішэнню для сваёй нябачнай стрэльбы, і сказаў:
— Гэты паджары хлопчык, здаецца, вельмі жвавы. Як вы яго назвалі?
— Піпам, — сказаў Джо.
— Гэта яго хроснае імя?
— Не, мянушка.
Увесь час незнаёмец пазіраў на мяне з такім выглядам, як быццам адважыўся нарэшце выстраліць і забіць
