я хацела-б, каб ён заўсёды быў пры вас. Вы так умееце абыходзіцца з ім.
— Ну, хлопчык, што-ж яна рабіла, калі ты прышоў? — запытаўся містэр Пембльчук.
— Сядзела ў чорнай аксамітнай карэце, — адказаў я.
Містэр Пембльчук і місіс Джо здзіўлена пераглянуліся — што было зусім натуральна — і абодва паўтарылі:
— У чорнай аксамітнай карэце?
— Так, — сказаў я, — а міс Эстэла, — здаецца, яна яе пляменніца, — падавала ёй у карэту пірожнае і віно на залатым падносе. І ўсім нам далі пірожнага і віна на залатых падносах, і я пайшоў есці на запяткі, — яна так загадала.
— Ці быў там яшчэ хто? — запытаўся містэр Пембльчук.
— Толькі чатыры сабакі, — адказаў я.
— Вялікія ці маленькія?
— Вялізныя, — і яны грызліся з-за цялячых катлет, а катлеты былі ў срэбраным кошыку.
Містэр Пембльчук і місіс Джо зноў пераглянуліся ў поўным неўразуменні. На мяне напала нейкае вар‘яцтва; я быў падобен на сведку ў судзе, які махнуў рукою на ўсё і гатоў хлусіць усё, што хочаш, хоць-бы нават яго катавалі.
— Божа мой, дзе-ж была карэта? — запыталася сястра.
— У пакоі міс Гевішам.
Яны зноў утаропілі на мяне вочы.
— Але без коней, — дадаў я для праўдападобнасці, хоць за хвіліну перад тым збіраўся запрэгчы ў карэту чацвёрку раскошна ўбраных коней.
— Ды хіба гэта магчыма, дзядзя? — запыталася місіс Джо. — Што хоча хлопчык гэтым сказаць?
— Я растлумачу вам, мэм, — сказаў містэр Пембльчук. — Я думаю, што гэта партшэз. Яна, бачыце, крыху не ў розуме, нават і вельмі не ў розуме, ва ўсякім вы-
