падку зусім даволі для таго, каб знаходзіцца цэлыя дні ў партшэзе.
— Бачылі вы яе калі-небудзь у партшэзе, дзядзя? — запыталася місіс Джо.
— Як-жа я мог яе бачыць у партшэзе, — запярэчыў містэр Пембльчук, вымушаны нарэшце сазнацца. — Я-ж ніколі не бачыў яе, ні разу, ні адным вокам не зірнуў на яе.
— Божа літасцівы! Як-жа вы з ёю гаварылі?
— Ды так-жа і гаварыў, — адказаў з прыкрасцю містэр Пембльчук. — Калі я быў там, мяне падвялі да дзвярэй, дзверы былі прыадчынены, такім манерам мы і перагаварваліся. Але справа не ў тым: хлопчык-жа ходзіць туды гуляць. У што-ж вы гулялі, хлапчына?
— У флагі, — адказаў я.
— У флагі? — паўтарыла сястра.
— Так. Эстэла махала блакітным сцягам, я — чырвоным, а міс Гевішам махала з акна сваёй карэты срэбраным з залатымі зорачкамі. А потым мы ўсе махалі шаблямі і крычалі ура.
— Шаблямі? — нібы рэха паўтарыла сястра. — Ды адкуль-жа вы дасталі шаблі?
— З шафы, — сказаў я. — І я бачыў у ёй яшчэ пісталеты, варэнне і пілюлі. Акяніцы ў пакоі былі зачынены і гарэлі свечкі.
— Гэта праўда, мэм, — пацвердзіў містэр Пембльчук, важна кіўнуўшы галавою. — Безумоўна праўда — гэта я сам бачыў.
І абодва ўтаропілі на мяне вочы, я-ж з выглядам найшчырэйшай нявіннасці таксама пазіраў на іх, разгладжваючы рукою штаны на правым калене.
Увага іх была яшчэ цалкам паглынута маім расказам, калі Джо, скончыўшы сваю работу, прышоў піць чай. Хутчэй для таго, каб аблягчыць сваю душу, чым для таго, каб парадаваць яго, сястра паспяшалася пераказаць яму ўсе мае выдуманыя прыгоды.
