што я бачыў і чуў, прыехаў у сваім вазку якраз к чаю, жадаючы атрымаць ад мяне падрабязную справаздачу. Адзін выгляд гэтага тырана з яго рыб‘імі вачыма, разяўленым ротам і пытальна тырчэўшымі белабрысымі валасамі прымусіў мяне быць яшчэ больш упартым у сваёй скрытнасці.
— Ну, хлапчанё, — пачаў дзядзька Пембльчук, як толькі яго пасадзілі на пачэснае крэсла каля агню, — як ты правёў час у горадзе?
— Нішто сабе, сэр, — адказаў я, прычым сястра паказала мне кулак.
— Нішто сабе? — паўтарыў містэр Пембльчук. — Нішто сабе — не адказ. Скажы нам, што ты разумееш пад тваім «нішто сабе?»
Падумаўшы з хвіліну, я адказаў, нібы выказваў незвычайную новую думку:
— Я і разумею: нішто сабе.
У сястры вырваўся нецярплівы ўсклік, і яна ўжо збіралася накінуцца на мяне, але містэр Пембльчук спыніў яе, сказаўшы:
— Не псуйце сабе настрою, мэм, і пакіньце ў маім распараджэнні хлопчыка. Пакіньце яго ў маім распараджэнні.
Затым ён павярнуў мяне да сябе, нібы збіраўся стрыгчы, і сказаў:
— Ну, хлапчанё, скажы нам, якая на выгляд міс Гевішам?
— Вельмі высокая і смуглявая, — адказаў я.
— Праўда, дзядзя? — запыталася сястра.
Містэр Пембльчук кіўнуў галавою, з чаго я зрабіў вывад, што ён ніколі не бачыў міс Гевішам, таму што яна была і не высокая, і не смуглявая.
— Добра! — праказаў з гордасцю містэр Пембльчук. — Вось як трэба брацца за справу. Цяпер ён ад нас не адкруціцца. Ці-ж не праўда, мэм?
— Я ведаю толькі адно, — адказала місіс Джо: —
