— Ды я зусім не складаю, — адказаў Джо.
— Але дапусцім, што ты пачаў-бы складаць.
— Няма чаго і дапускаць; я ведаю, што не стаў-бы, хоць я страшэнна люблю чытаць.
— Праўда, Джо?
— Страшэнна. Дай мне добрую кнігу ці добрую газету, ды пасадзі мяне каля яркага агеньчыка, — лепшага мне і не трэба. Бог ты мой, — казаў далей ён, паціраючы калені як дойдзеш да Ж, а потым да О, дык і падумаеш: «А вось і Джо». Ну, хіба-ж гэта не цікава! Цяпер, Піп, калі ты возьмеш мяне ў навуку, я павінен сказаць табе наперад, што я вельмі тупы, страшэнна тупы. Толькі, Піп, памятай адно: місіс Джо не павінна аб гэтым ведаць. Мы будзем весці справу, так сказаць, цішком. А чаму цішком? Я табе зараз скажу, Піп.
Ён узяў у рукі качаргу; без яе, бадай, ці здолеў-бы ён весці далей сваё тлумачэнне.
— Твая сястра захапляецца кіраўніцтвам.
— Захапляецца кіраўніцтвам, Джо?
— Захапляецца кіраўніцтвам, — паўтарыў Джо. — Я хочу сказаць: любіць камандаваць табою і мною.
— А-а!
— Наўрад ці спадабаецца ёй, калі яе падданыя будуць вучоныя, — казаў далей Джо, — а ў асаблівасці, калі вучоны буду я; яна будзе ўвесь час баяцца, што я ўзбунтуюся. Разумееш?
Я збіраўся адказаць яму пытаннем і пачаў ужо: «А чаму…» Але Джо мяне перапыніў:
— Пачакай хвілінку! Я ведаю, Піп, што ты хочаш сказаць. Пачакай хвілінку. Я не спрачаюся: здараецца, што твая сястра налятае на нас, нібы ўраган. Не спрачаюся: часам гаркавата нам робіцца ад яе цяжкай рукі. Не спрачаюся: у тых выпадках, калі твая сястра раскіпяціцца, — тут Джо знізіў голас да шэпту і зірнуў на дзверы, — справядлівасць патрабуе сказаць, што яна бядовая.
