намаганні, каб напісаць пісьмо да Джо. Я думаю, гэта было прынамсі праз год пясля нашай аблавы на балотах, таму што на дварэ зноў стаяла зіма, і было вельмі марозна. З дапамогаю азбукі, якая ляжала для справак на падлозе ля маіх ног, мне ўдалося гадзіны за дзве надрапаць друкаванымі літарамі наступнае пасланне:
«мІл моІ Жо СПодзяЮс ты зДароф. СподзяЮс шТо Хутк БуДу ВучыЦ ціБе Жо І ТаДа БуДу Твоі вучаНь ТОТА БуДзе Весіла Жо. ЛуБячы цібЕ піп».
Мне не было ніякай асаблівай патрэбы пісаць пісьма для зносін з Джо, таму што ён сядзеў побач са мною, і мы былі адны. Тым не менш, я перадаў яму сваё пасланне, і Джо прыняў яго як верх вучонасці.
— Паслухай, Піп, дружа мой! — усклікнуў ён, шырока раскрываючы свае блакітныя вочы. — Ты-ж сапраўдны вучоны! Хіба не праўда?
— Мне-б хацелася быць вучоным, — сказаў я, пазіраючы на грыфельную дошку ў яго руках, з некаторым сумненнем, бо мне пачынала здавацца, што мая пісаніна як быццам ужо занадта падобна на рад узгоркаў.
— Чаго-ж табе яшчэ трэба? Вось яно Ж, а вось і О — лепш і жадаць нельга! Ж ды О, Піп, і выйдзе Джо.
Жадаючы выкарыстаць гэты выпадак, каб высветліць, ці прыдзецца мне пры навучанні Джо пачынаць з самага пачатку, я сказаў яму:
— А ну, Джо, прачытай астатняе.
— Астатняе, Піп? — адазваўся Джо, павольна, з неўразуменнем разглядаючы дошку. — Раз, два, тры; тут тры Ж і тры О, значыцца і тры Джо. Хіба не так, Піп?
Я нагнуўся цераз яго плячо, і, водзячы пальцам па дошцы, прачытаў яму ўсё пісьмо.
— Дзіва ды годзе! — усклікнуў Джо, калі я скончыў. — Ды ты-ж сапраўдны вучоны!
— А як ты складаеш «Гарджэры», Джо? — запытаўся я ў яго скромна-апякунскім тонам.
