Джо вымавіў гэтае слова з такім пачуццём, нібы яно пачыналася па меншай меры з дванаццаці Б.
— Чаму я не ўзбунтуюся? Гэта ты хацеў запытацца, калі я перапыніў цябе?
— Так, Джо.
— Бачыш, — сказаў Джо, пераклаўшы качаргу ў левую руку, каб праваю пагладзіць свае бакенбарды, — бачыш, Піп, твая сястра — надзвычайны розум.
— Што гэта значыць, Джо? — запытаўся я, спадзеючыся прыперці яго да сцяны, але Джо астаўся як нельга больш задаволены сваім азначэннем і канчаткова абяззброіў мяне, пераставіўшы словы ў сваім сказе:
— Надзвычайны розум твая сястра, — прычым пільна зірнуў мне ў вочы.
— А ў мяне няма надзвычайнага розуму, — казаў далей ён і, вярнуўшыся да сваіх бакенбардаў, перастаў глядзець на мяне. — А галоўнае і апошняе, Піп, стары дружа мой, я столькі наглядзеўся, як мая бедная маці працавала, не разгінаючы спіны і не знала спакойнай хвіліны за ўсё сваё жыццё, што цяпер я да смерці баюся пакрыўдзіць жанчыну, і хутчэй гатоў перасаліць у другі бок. Няхай ужо лепш мяне крыўдзяць, — так я думаю, Піп. Вядома, лепш было-б цярпець мне аднаму, я хацеў-бы, каб не было «шчакаталкі» для цябе, стары дружа, але не ўсё выходзіць так, як-бы нам жадалася, і я спадзяюся, што ты не будзеш звяртаць увагі на дробныя штуршкі.
Хоць і быў я яшчэ невялікім хлопчыкам, але з гэтага вечара пачаў яшчэ больш захапляцца маім Джо. Ён абыходзіўся са мною па-ранейшаму як з раўнёю, але пасля гэтай гутаркі, калі я глядзеў на яго ў спакойныя хвіліны і думаў аб ім, у мяне з‘яўлялася новае пачуццё — усведамленне, што ў глыбіні душы я лічу яго вышэй за сябе.
— Аднак, — сказаў Джо, устаючы, каб падкінуць вугалля, — гадзіннік ужо захрыпеў: зараз праб‘е восем,
