раму хлапчуку, я пасланы злавіць злачынца, і мне патрэбен каваль.
— А дазвольце даведацца, навошта ён вам патрэбен? — запыталася сястра з відавочнаю злосцю.
— Сударыня, — адказаў ветлівы сержант, — гаворачы за сябе, я схазаў-бы: каб мець чэсць і прыемнасць пазнаёміцца з яго чароўнай жонкай, але, гаворачы ад імя караля, я павінен сказаць: у мяне да яго маленькая справа.
Ветлівасць сержанта ўсім спадабалася, а містэр Пембльчук нават пракрычаў: «Удала сказана!»
— Бачыце, шаноўны, — гаварыў між тым сержант, звяртаючыся проста да Джо, здагадаўшыся, што каваль — гэта ён, — у нас здарылася маленькае няшчасце: у адной калодкі замычкі не зусім у парадку, а нам яна патрэбна зараз-жа, дык ці не глянеце вы на яе?
Джо глянуў на яе і абвясціў, што для папраўкі прыдзецца развесці агонь у кузні і што яна возьме гадзіны дзве часу.
— Вось як? У такім выпадку бярыцеся за справу, шаноўны, — сказаў развязны сержант. — Кароль не любіць чакаць. І калі мае людзі могуць вам чым-небудзь дапамагчы, яны ў вашым распараджэнні.
Ён гукнуў сваіх людзей, якія ўваліліся ў кухню адзін за адным. Саставіўшы ў куток свае стрэльбы, яны размясціліся як на бівуаку.
— Колькі, лічыце вы, адсюль да балот? Не больш мілі, я мяркую? — запытаўся сержант.
— Якраз міля, — сказала місіс Джо.
— Тады паспеем: як пачне змяркацца, мы і пачнем аблаву. «Незадоўга да прыцемку» — значыцца ў маім загадзе. Паспеем.
— Катаржнікі, сержант? — запытаўся містэр Вопсль сцвярджальным тонам.
— Так, двое! — адказаў сержант. — Нам вядома, што яны знаходзяцца яшчэ ў балотах, і наўрад ці рыскцуць
