Я здагадваўся, што будзе далей, і адчуваў, што на гэты раз я ўжо канчаткова загінуў.
— Цяпер вы павінны пакаштаваць, — сказала сястра, звяртаючыся да гасцей з самай прыемнай са сваіх усмешак, — вы павінны пакаштаваць на закуску надзвычайную страву — падарунак дзядзі Пембльчука.
А як-жа! Няхай лепш і не спадзяюцца!
— Я вам скажу, што гэта, — гаварыла далей сястра, устаючы, — гэта пірог, надзнычай добры пірог са свінінай.
Госці выказалі поўнае задавальненне. Дзядзя Пембльчук, усведамляючы, якую паслугу ён аказаў кампаніі, сказаў з незвычайнай жывасцю:
— Давайце сюды пірог, місіс Джо, мы яго ўшануем як след.
Сястра пайшла за пірагом. Я чуў, як яна прайшла ў кладоўку. Я чуў, як Джо шапнуў мне: «І табе дадуць, Піп». Я і цяпер не ведаю напэўна, ці сапраўды я закрычаў ад жаху ці мне толькі здалося, але я адчуваў, што далей не вытрымаю і павінен уцякаць. Я выпусціў ножку стала і пабег так, быццам за мною гналася смерць.
Але я прабег толькі да выхадных дзвярэй. Тут я наткнуўся на атрад узброеных салдат, і адзін з іх сказаў, працягваючы мне кайданы:
— А, вось ты дзе! Папаўся. Хадзем-жа са мною!
РАЗДЗЕЛ V
Стук ружэйных прыкладаў аб наш ганак і паяўленне атрада салдат выклікалі агульны перапалох. Госці выскачылі з-за стала, а місіс Джо, якая варочалася ў кухню з пустымі рукамі, спынілася, як укопаная, і жаласлівы ўсклік: «Божа ты мой міласцівы! куды-ж дзеўся мой пірог?» — замёр на яе губах.
— Выбачайце мяне, лэдзі і джэнтльмены, — казаў сержант, — але, як я ўжо сказаў у дзвярах гэтаму шуст-
