— Ці не жадаеце, дзядзя, гарэлачкі? — запыталася сястра.
Скончана! Ён заўважыць, што гарэлка разбаўлена вадою, ён скажа гэта ўсім, і я прапаў! Я моцна ўчапіўся абодвума рукамі за ножку стала і пачаў чакаць свайго лёсу.
Сястра пайшла па каменную бутлю, прынесла яе і наліла з яе дзядзю; астатнія адмовіліся.
Я не мог адвесці вачэй ад дзядзі Пембльчука. Я бачыў, як гэты няшчасны гарэзліва паказаў пальцам на чарку, падняў яе, усміхнуўся, закінуў назад галаву і выпіў усё залпам. І ў тую-ж секунду на ўсіх прысутных напаў нечаканы жах, і не дзіва: дзядзя Пембльчук ускочыў на ногі, закруціўся ў прыпадку сударажнага кашлю і выскачыў з пакоя, пасля чаго можна было бачыць праз акно, як яго страшэнна ванітавала; пры гэтым ён рабіў самыя жахлівыя грымасы і наогул вёў сябе, як вар‘ят. Сястра і Джо выбеглі да яго. Калі яго прывялі назад, ён акінуў усю кампанію такім позіркам, як быццам яна была прычынаю яго моташнасці, грузна бухнуўся ў сваё крэсла і прастагнаў:
— Дзёгаць!
Які жах! Я даліў гарэлку дзягцярнай вадою. Я ведаў, што скора яму будзе яшчэ горш.
— Дзёгаць! — здзівілася сястра. — Як мог папасці туды дзёгаць?
Але дзядзя Пембльчук і слухаць нічога не хацеў, а настойліва махаў рукою і патрабаваў гарачага джыну. Сястра, ахопленая нейкімі меркаваннямі небяспечнага для мяне характару, павінна была цяпер бегчы па джын. Часова пагібель мая адтэрмінавалася.
Гарачы Джын зрабіў добры ўплыў. Пад канец абеду містэр Пембльчук зусім прасвятлеў. Я пачынаў ужо спадзявацца, што гэты дзень пройдзе шчасліва, як раптам сястра сказала Джо: «Чыстыя талеркі»!
