— Так, але я разумеў чацвераногага піскуна, — сказаў містэр Пембльчук. — Дык вось, каб нарадзіўся ты чацвераногім піскуном, ці быў-бы ты тут у гэтую мінуту? Наўрад.
— Хіба вось у такім выглядзе, — заўважыў містэр Вопсль, ківаючы на страву.
— Але я разумею не ў гэтым выглядзе, сэр, — запярэчыў містэр Пембльчук, які не любіў, каб яго перапынялі. — Я кажу: ці сядзеў-бы ён тут, сярод такой прыемнай яму кампаніі дарослых і паважаных людзей, карыстаючыся іх мудраю гутаркаю і акружаны ўсімі дабротамі раскошы? Не, вядома. А якім быў-бы твой лёс? — казаў далей ён, зноў звяртаючыся да мяне. — Цябе-б прадалі за столькі вось шылінгаў, у залежнасці ад таго, якая цана была-б на рынку. Потым Дунстабль, мяснік, прышоў-бы да цябе ў хлеў, дзе ты валяўся-б на саломе, заціснуў-бы цябе пад левую паху, прыпадняў-бы правай рукою фалду свайго балахона, дастаў-бы з кішэні нож, выпусціў-бы з цябе кроў, і вось табе і канец. Нябось, ён не стаў-бы гадаваць цябе ўласнаручна. І не спадзявайся!
Джо прапанаваў мне яшчэ падліўкі, але я пабаяўся ўзяць.
— Я думаю, ён даставіў вам бездань клопату, мэм, — сказала місіс Гебль, спачуваючы сястры.
— Клопату? — падхапіла сястра. — А як-жа!
І яна распачала жахлівы пералік усіх хвароб, у якіх я правініўся, усіх бяссонных начэй, прычынаю якіх быў я, усіх высокіх рэчаў, з якіх я падаў, усіх ям, у якія пападаў, усіх ушыбаў, якія я калі-небудзь атрымліваў, усіх выпадкаў, калі яна жадала бачыць мяне ў труне, ад чаго я ўпарта, адмаўляўся.
— Але ведаеце, панове, — сказаў містэр Пембльчук, стараючыся неўзаметку вярнуць кампанію да той тэмы, ад якой яна была ўхілілася. — Я лічу, што вараная свініна — найбагацейшая страва. А, як вы думаеце?
