Але выканаць гэтае рашэнне было для мяне вельмі цяжка, і больш за ўсё, сам таго не ведаючы, перашкаджаў мне Джо. Я ўжо казаў, што, дзякуючы нашаму агульнаму няшчасцю, адносіны ў нас былі зусім таварыскія. Між іншым, у нас увайшло ў звычай кожны вечар есці навыперадкі: адкусіўшы па кавалку, мы моўчкі паказвалі свае лусты адзін аднаму, стараючыся выклікаць адзін аднаго на спаборніцтва. У гэты вечар Джо не раз запрашаў мяне да такой гульні, паказваючы мне сваю лусту, якая хутка змяншалася, але з майго боку не сустракаў спачування; я нерухома сядзеў, трымаючы кубак з жоўта-бурай вадкасцю на адным калене і некранутую лусту на другім. Нарэшце, скарыстаўшы мінуту, калі Джо не глядзеў на мяне, я спрытна сунуў сваю лусту ў штаніну.
Джо, відаць, непакоіўся, думаючы, што ў мяне прапаў апетыт, і задуменна, без усякага задавальнення адкусваў маленькія кавалачкі ад сваёй лусты. Ён толькі што збіраўся адкусіць новы кавалак і ўжо нахіліў галаву набок для большай зручнасці, як раптам зірнуў на мяне і ўбачыў, што ў мяне луста знікла.
Не паспеўшы адкусіць, ён спыніўся на поўдарозе і замёр у нямым аслупяненні з лустаю хлеба ў роце. Яго здзіўленне і жах выяўляліся так відавочна, што не маглі не звярнуць на сябе ўвагі маёй сястры.
— Што там у вас зноў? — кплівым тонам запыталася яна і паставіла свой кубак на стол.
— Аднак! — прамармытаў Джо, дакорліва ківаючы галавою. — Паслухай, Піп, дружа мой! Ты сабе бяду нажывеш. Ён дзе-небудзь захрасне. Ты не мог пражаваць яго, Піп.
— Ну, што яшчэ там? — паўтарыла сястра яшчэ больш рэзка.
— Выплюнь хоць кавалачак, Піп. Папрабуй, раю табе, — казаў Джо ў страшэнным спалоху. — Тут ужо не да прыстойнасці, калі справа ідзе аб здароўі.
