— Вы, — адказаў я.
— А нашто я гэта зрабіла, хацелася-б мне ведаць?
— Не ведаю, — прахныкаў я.
— І я не ведаю! — падхапіла яна, — але затое ведаю, што ў другі раз я гэтага не зраблю. Магу шчыра сказаць, што я не скідала з плячэй гэтага фартуха з таго часу, як ты нарадзіўся. Даволі з мяне і таго, што я жонка каваля ды яшчэ Гарджэры, а тут яшчэ валаводзься з табою, будзь табе маткаю, — не, шчыра дзякую!
Нельга сказаць, каб я асабліва ўважліва сачыў за яе гаворкаю. Думкі мае былі далёка.
Пакуль яна гатавала чай, Джо вельмі ўважліва глядзеў на мяне. Потым ён пачаў ціхенька пагладжваць валасы і правую бакенбарду, назіраючы сваімі блакітнымі вачыма за рухамі місіс Джо, як ён заўсёды рабіў, калі яна бывала ў бурным настроі.
У сястры быў своеасаблівы спосаб намазваць для нас масла на хлеб, спосаб, якога яна ніколі не змяняла. Яна пачынала з таго, што брала хлеб у левую руку і з усяе сілы прыціскала яго да свайго нагрудніка; ад гэтага ў хлеб часта ўтыкаліся то шпілька, то іголка, якія потым і аказваліся ў каго-небудзь з нас у роце. Потым яна брала на нож масла (не надта шчодра) і намазвала яго на хлеб па-аптэкарску, нібы рыхтавала пластыр, пускаючы ў ход абодва бакі нажа з надзвычайнай спрытнасцю, старанна збіраючы і саскрабаючы масла з краёў. Правёўшы нарэшце нажом па ўсяму слою масла, яна адразала тоўстую лусту, якую дзяліла на дзве палавіны: адну для Джо, другую для мяне.
На гэты раз, аднак, хоць і быў я вельмі галодны, але есці не смеў. Я адчуваў, што павінен зберагчы што-небудзь для майго страшнага незнаёмца і для яго яшчэ больш страшнага саюзніка — малойчыка-невідзімкі, і я надумаўся схаваць, сваю лусту ў штаніну.
