Ён моцна абхапіў рукамі сваё дрыжачае цела, нібы баяўся, што яно рассыпецца, і зачыкіляў, прыкульгваючы, да царкоўнай агарожы, а я павярнуў к дому і кінуўся бегчы з усёй сілы. Але раз я не ўцярпеў — азірнуўся назад і ўбачыў, як ён ішоў да ракі, усё яшчэ моцна сціскаючы сябе абодвума рукамі і асцярожна ступаючы хворымі нагамі з каменя на камень.
Тут мяне апанаваў жах, і я пабег дадому, ужо не спыняючыся.
РАЗДЗЕЛ II
Сястра мая, місіс Джо Гарджэры, была на дваццаць з лішкам год старэйшая за мяне і славілася галоўным чынам тым, што выгадавала мяне, як яна сама казала, «уласнаручна». Стараючыся зразумець сэнс гэтага выразу і ведаючы, што ў сястры цяжкая рука, з якою і мне і мужу яе досыць часта прыходзілася мець справу, я прышоў да вываду, што абодва мы — і я і Джо — выхаваны ёю «ўласнаручна».
Джо быў прыгожы мужчына. Густыя светлыя валасы, твар добры, а вочы такога невыразна-блакітнага колеру, што зрэнкі іх амаль зліваліся з бялкамі.
У сястры маёй, місіс Джо, вочы і валасы былі чорныя, а скура такая чырвоная, што я часта задаваў сабе пытанне, ці не ўжывае яна замест мыла цёрку. Яна была высокая, кастлявая жанчына і хадзіла ў грубым рабочым фартуху з тасёмкамі ззаду і з квадратным нагруднікам, утыканым скрозь іголкамі і шпількамі. Гэтым фартухом яна заўсёды ганарылася і вечна папракала ім Джо. Я, праўда, ніколі не мог зразумець, нашто яна яго носіць, а калі ўжо носіць, дык чаму ніколі не здымае.
Кузня Джо прылягала да нашага дома, драўлянага, як і большасць дамоў нашай мясцовасці ў тыя часы.
Калі я прыбег дадому, кузня была ўжо зачынена, і Джо сядзеў у кухні адзін. Мы з Джо былі таварышамі
