— Не, мама, я лепш умру, чым пайду на сорам ды грэх, — атказвала дачка.
— Ня пойдзеш па сваёй волі, дык я цябе сілком застаўлю, — сказала старая і выгнала дачку на вулічны заработак.
Каротка весьняная ноч, але дзяўчыне яна паказалася годам. На другі дзень рана вярнулася небарака да дому з заплаканымі вачамі.
— Зарабіла што? — пытаецца маці.
— Зарабіла, мамка, — цешыла дачка: на, табе грошы… І ўсыпала ў прыпол мацеры прыгаршчы медзякоў.
— Што-ж так мала? — здзівілася старая.
— Рэшту атдала на пакупку: купіла сабе ось што… І дачка паказала мацеры, выняўшы с кішэні доўгі, як палаш, востры нож.
— На што-ж ён табе? — спыталася маці.
— А от на што… атказала дачка, і раптам паласнула тым нажом па горлі… Хлынуўшы цёплая кроў забрызгала старой твар і вочы…
Стаіць маці з грашмі у прыполі, а на зямлі каля яе ляжыць с перарэзаным горлам нежывая дачка. У хаці ціха, толькі на печы у кутку мурчыць стары, галодны кот…
К. Лейко.
