Лепей сьмерць, чым грэх…
Carte postale.
— Яны, — маці з дачкою, — жылі у самым канцы мястэчка, каля крынічкі абросшае вербачкамі.
Хатка іх была гнілая, абдзёртая, с трымя маленькімі ваконцамі, зацягнутымі ад вуліцы заместа шкла лучынкамі.
Усярэдзіне хаткі было цёмна, мокра і атдавало чым-то гнілым…
Маці была старая, бяззубая, варчалівая; дачка — маладая, добрая і пекная, як сьвежая кветачка.
У мястэчку не было заработкоў і яны сядзелі бяз хлеба, галодные… Ад голаду не далёка і да грэху…
От раз маці і кажэ дачцэ:
— Чаго-ж ты, доню, будзеш дарма у хаці сядзець: выйдзі вечэрам на вуліцу, мо што заробіш…
— Гдзе-ж я зараблю?.. — дапытывалася дачка.
— Гдзе?.. ня ведаеш дзе маладые дзеўчаты зарабляюць?.. Ці мала у мястэчку ёсць багатых панічоў?.. — настаўляла маці.
