еш? Мяне, должнасную асобу, пры споўненні служэбных абязаннасьцей? Ды я ж цябе ў Сібір запякаю, з обчэства вышлю, на дзень ў халодную пасаджу! Да ты ведаеш, хто я? Людзі, будзьця сведкамі!
Стараста штось надумаўся, вылез з-за стала і, хістаючыся, рынуўся да дзьвярэй. Пераступіўшы парог, ён з ўсей сілы грукнуў дзверамі. Доўгае крызо яго каптана папала між ушака і дзвярэй і зашчамілася. Стараста зразу пачуў, што яго нехта трымае.
— Пусьці! — крыкнуў стараста і рвануўся, але крызо моцна было прышчэмлена.
— Пусці, кажу. Адвечаць будзеш за сапраціўленне начальству. Мужчыны пазіралі ў вакно і поўзалі са сьмеху.
— Мікіта! пусці, штоб ты кроўю пусціў, гад печэны!
Старастаў крык далёка нёсся па сялу. На гэты час ішоў з вудамі бацюшка лавіць рыбу. Бацюшка направіўся да старасты. Рвануўшыся са ўсей сілы, стараста адарваў крызо. Ганак быў высокі, і стараста, як клубок, пакаціўся аж пад кузьню.
Убачыўшы бацюшку, стараста, не устаючы з зямлі, з адарваным крызам, зьвярнуйся да яго.
— Бацюшка, будзьця сведкай, забіць мяне хацелі.
Бацюшка паківаў галавою.
— Ох, стараста, стараста!
І пашоў вудзіць рыбу.
Тарас Гушча.
