саміх сябе, як сыноў сваей бацькоўшчыны. Куды вецер дзьмець… Прыходзіцца: заплюшчу вочы прад тым і закрычу на ўсю сілу аб гэтым.
А ладные маладзенькіе беларусы, хлопцы і дзеўчаткі, хварэюць у сваім часі на адну больку: «Ня ведаім, куды і як нам іцьці, каб было найлепей»… Цяпер гэткі тып асабліва часта спатыкаем. І варта было б, каб ён паказаўся у нашай літэратуры, пакуль ён ёсць у ва ўсёй сваёй цікавасьці; зараз яго і саўсім ня будзіць: расьцець беларуская маладзёж, сьведамая ад малых гадоў!..
Шкода неяк гэтых маладзенькіх, слаўных браткоў і сястрычак, — на раздарожжы яны.
Пайці ў адзін бок — у старую родную Беларушчыну, куды магнэсам цягне, — мулка, ня шчыра-беларускае гадаваньне сварыцца, ды й ці-ж варта цяпер, ці ж выйдзіць тут добрае, а ці ня позна, а чаго ж дабівацца у канцы, якіх ідэалоў — ня ўжо-ж тых страхаў-страшных сэпаратызму страшнаго? Ой, як паўзці туды, слухаючы сэрца і ня чуючы галавы, што страшыць немажлівасьцю справы, недасьцігласьцю ідэалоў жаданых!..
А пайці у другі бок, па «обшчэ» расейскаму ці польскаму шляху, — уй, тошна, ой, роднае карэньня не дазваляіць… А злашча цяпер і гідка, і брыдка, і ня хочэцца, цяпер, калі ёсць жэ і гэты, люба-таёмны, свой родны шлях, і па ім людзі ідуць ды-й ідуць…
Дык гдзе ж ступаці? Хіба-ткі па роднаму шляху? А ён так і пайшоў поплеч і блізюжынька са шляхам працуючаго дэмосу усяго сьвету і вядзе, мусіць, да аднэй мясьцінкі…
