И тольки каня просиць «пиць!»
Кружась надъ ле̄сомъ у гарэ.
Я ў поле вышоў. Боже мой!
Красуе жытни коласъ уже.
Рукой абцёршы ле̄тни зной
Я се̄у на камень пры мяже̄.
Любуюсь жыткомъ. Изъ падъ ногъ
Поднялась птушка да гары,
А тутъ каршунъ, а кабъ ёнъ здохъ!
Хопъ! гэту птушку ў кипцюры.
Панёсъ!…
Што гэта мне за знакъ?
Такую думку думаў я;
Адкуль узяўся гэты птахъ?
Ой, бѣдна-жъ птушечка мая!
..............
На тое-жъ вышло!… на сяло,
Ня знаемъ добра и адкуль?
Жыдка ў томъ часе прынясло,
Маленьки быў и зваўся Сруль.
Хоць невялички той жыдокъ,
За то и хитра-жъ галава!
Адкрыў у вёсцы ёнъ шынокъ
Ды й поля зняў маргоў зо два.
Ось зъ гэтыхъ поръ каторы разъ
Я гэту птушку ўспомяну
Што напрарочыла да насъ
Жыдка, што роўны каршуну
..............
|}
