«Жаль бо неки вялики е̄ў мяне безъ меры,
«Яго я звесьци кляўся, пакляўся на душу…
«Дыкъ и слова прадъ Богомъ стрымаць цяперъ мушу
—«Гмъ!… а стрэльбу чы маешъ?»
—«Есцяка у клеци;—
«Учора трошки правіў, папсавали дзе̄ци.
«Але стре̄лиць—ничога!… я знаю старуху,
«Яще разъ мне паслужыць!… будзе гадъ безъ духу!»
—«Ты ле̄пей гэты штуцэръ на! бяры адъ мене!»
—«Не, паночку! ня треба!… кажу на сумлене,
«Не умею я зъ панскай… лепей зъ сваей плясну,
«Але будзь панъ спакоенъ!—якъ у све̄чку ясну!»
—«Казёлъ ты! большъ ничога!… Усе̄ вы такіе!…
«На порахъ!… ды й няхай же самъ Богъ цябе̄ крые!
Назаўтра, яще зъ ле̄су не ўзглянула сонце,
Панъ праснуўся, падняўся паглядзеў у ваконце;
Глядзь!—а Грышка за стрэльбай сядзиць ўже на ганку.—
«Па мядзведзя да лесу нашли панъ хурманку.»
|}
|
Каршунъ. Быў ясны дзень, гарачы дзень |
